Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας (Πολωνία) | Bartosz Bieszczad
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,
Είναι μεγάλη τιμή για εμάς να βρισκόμαστε εδώ, στην κορεατική χερσόνησο, σε αυτή τη σημαντική ιστορική στιγμή, πιθανώς στις παραμονές ενός ακόμη παγκόσμιου πολέμου. Χαιρετίζουμε τον γενναίο κορεατικό λαό, ο οποίος απέδειξε πολλές φορές στη μακρά ιστορία του ότι μπορεί να υπερασπιστεί με επιτυχία την εθνική του κυριαρχία έναντι εξωτερικών απειλών και επιθέσεων. Γνωρίζουμε ότι τον XV αιώνα, η καρδιά του πολιτισμού χτυπούσε εδώ. Είμαστε βέβαιοι ότι ο κορεατικός λαός θα επανενωθεί και πάλι και θα αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του, χωρίς ξένη παρέμβαση.
Οι εργαζόμενοι και η ανθρωπότητα στο σύνολό της βρέθηκαν και πάλι υπό απειλή. Ο ιμπεριαλισμός, το υψηλότερο στάδιο του καπιταλισμού, επιδιώκει την πλήρη παγκόσμια κυριαρχία. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που εδρεύουν στη βιομηχανική Δύση, δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν άλλη μια μεγάλης κλίμακας στρατιωτική σύγκρουση προκειμένου να διατηρήσουν τα μονοπώλιά τους και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους.
Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία δεν αποσκοπεί μόνο στη διατήρηση των οικονομικών και τεχνολογικών μονοπωλίων ή στην απόκτηση φυσικών πόρων, αλλά κυρίως στους ανθρώπινους πόρους, οι οποίοι αντιμετωπίζονται όπως οι πρώτες ύλες και κάθε άλλος πλούτος. Ο ιμπεριαλισμός μετασχηματίζει τις κοινωνίες με τον πιο βολικό για τον ίδιο τρόπο, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις πιο στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες, υλικές ή κοινωνικές. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα κοινωνικό και δημιουργικό ον, που έχει την τάση να δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς και να συνεργάζεται. Αυτές οι ιδιότητες έχουν επιβιώσει μέχρι στιγμής σε όλους τους ιστορικούς κοινωνικούς σχηματισμούς, αν και έχουν υποστεί πολλούς περιορισμούς με την εμφάνιση σχηματισμών που βασίζονται σε κοινωνικές ταξικές διαιρέσεις. Όμως η κοινωνική φύση του ανθρώπου μπόρεσε να διατηρηθεί σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και μάλιστα να αναπτυχθεί, οδηγώντας ενίοτε στην ανατροπή ορισμένων οικονομικών σχηματισμών.
Σήμερα, ο ιμπεριαλισμός επιδιώκει να εξαλείψει την κοινωνική φύση του ανθρώπου. Οι λεγόμενες “δυτικές αξίες” και ανάμεσά τους ιδιαίτερα ο υπερ-ατομικισμός επιβάλλονται στις κοινωνίες ως το νέο ιδεολογικό εποικοδόμημα του ιμπεριαλιστικού σχηματισμού. Παρουσιάζουν ένα μοντέλο ανθρώπου “απελευθερωμένου” από κοινωνικούς δεσμούς και ευθύνες, αλλά στην πραγματικότητα πλήρως υποταγμένου στα εταιρικά συμφέροντα σε όλες τις πτυχές της ζωής. Οι ανθρώπινες σχέσεις υφίστανται εμπορευματοποίηση- από σταθερές δομές μετατρέπονται σε βραχυπρόθεσμες συναλλαγές. Αυτή η πτυχή του ιμπεριαλιστικού εποικοδομήματος έχει σχεδιαστεί για να αποτρέψει τη μετατροπή μιας τάξης μέσα της σε μια τάξη για τον εαυτό της, την απόκτηση ταξικής συνείδησης και την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης. Υπάρχει τώρα ένας αυξανόμενος κίνδυνος ότι οι ατομικοί, εξατομικευμένοι εργαζόμενοι, που υπόκεινται σε όλο και πιο προηγμένα μέσα κοινωνικού και τεχνολογικού ελέγχου, θα είναι ανίκανοι να παράγουν τις οργανωτικές μορφές που είναι απαραίτητες για την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού είναι επομένως απαραίτητος και σε αυτή την ιδεολογική διάσταση. Η υπερφιλελεύθερη ιδεολογία, που είναι το κυρίαρχο ρεύμα της αστικής πολιτικής, πρέπει να αμφισβητηθεί και να μην υποστηριχθεί με τα απατηλά συνθήματα του προοδευτισμού, σύμφωνα με τα οποία κάθε τι νέο είναι καλύτερο. Η διάλυση των κοινωνικών δομών δεν είναι πρόοδος, αλλά σημάδι της αποσύνθεσης του καπιταλιστικού σχηματισμού. Η πραγματική πρόοδος, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο στο σοσιαλισμό, οδηγεί στην ενίσχυση των ανθρώπινων συλλογικοτήτων και των κοινωνικών πτυχών της ανθρώπινης ζωής και όχι στην κατάργησή τους.
Σύντροφοι,
Παρά κάποιες πεποιθήσεις που υπάρχουν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, οι υλικές συνθήκες του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν είναι στατικές, όπως για παράδειγμα μια πυραμίδα. Βρίσκονται σε δραματικές αλλαγές, ο ρυθμός των οποίων έχει επιταχυνθεί σε σχέση με πέρυσι. Το καθήκον του κομμουνιστικού κινήματος δεν είναι να ασχοληθεί με το αν εγκρίνουμε γεγονότα που είναι εκτός του ελέγχου μας, αλλά να εφαρμόσει τη μαρξιστική ανάλυση σε αυτά για να κατανοήσει τη δυναμική τους και τις πραγματικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και να αποφασίσει για την κατάλληλη δράση.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να απορριφθούν όλες οι ευρωκεντρικές απόψεις που ξεκινούν από την υπόθεση ότι το κέντρο του κόσμου βρίσκεται στη Δύση. Τα πιο σημαντικά γεγονότα συμβαίνουν εκτός Ευρώπης και ΗΠΑ και μπορεί να καθορίσουν το μέλλον του κόσμου.
Μετά την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, ο ιμπεριαλισμός επέβαλε μια νεοαποικιακή τάξη στην Αφρική, την Ασία, την Ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Αλλά σήμερα έχει βρεθεί σε μια βαθιά διαρθρωτική κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης. Δεν είναι σε θέση να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα ή να πραγματοποιήσει τις εξωτερικές της φιλοδοξίες. Οι λαοί των νεοαποικιών γνωρίζουν αυτή την αδυναμία και στην πλειοψηφία τους αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τις εντολές των αυτοκρατορικών τους επικυρίαρχων. Προσπαθούν να αναπτύξουν τις δικές τους παραγωγικές δυνάμεις και να κερδίσουν τη θέση που τους αξίζει στην αρένα της ιστορίας.
Αυτοί που δεν θέλουν να υποταχθούν στην ιμπεριαλιστική επιταγή κατηγορούνται υποκριτικά από τη Δύση για “ιμπεριαλισμό” και “αποικιοκρατία”. Φωνές που καλούν σε αγώνα κατά του “κινεζικού και ρωσικού ιμπεριαλισμού και αποικιοκρατίας” ακούγονται από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Ο Πολωνός πρωθυπουργός Morawiecki δήλωσε πρόσφατα στις ΗΠΑ ότι “οι στενές σχέσεις μεταξύ της Πολωνίας και των ΗΠΑ είναι το καλύτερο εμβόλιο κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού”. Πολλές δυνάμεις του “χρυσού δισεκατομμυρίου” από τη Δεξιά έως την Αριστερά συσπειρώνονται πίσω από αυτό το λάβαρο.
Σε αυτή την κατάσταση, είναι απαραίτητο να θέσουμε το ερώτημα – τι σημαίνουν αυτές οι αλλαγές για το εργατικό κίνημα;
Κατά την άποψή μας – η υπόθεση των εργαζομένων θα πρέπει να αντιμετωπίζεται κυρίως ως πρακτικό πρόβλημα, τόσο στο στάδιο του αγώνα της εργατικής τάξης για την κρατική εξουσία όσο και στο στάδιο της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το σημαντικότερο εμπόδιο για την υλοποίηση των δίκαιων προσδοκιών της εργατικής τάξης στη χώρα μας και διεθνώς είναι ένα νομικό και πολιτικό πλαίσιο που έχει θεσπιστεί από την αστική τάξη, το οποίο εμποδίζει την υλοποίηση ακόμη και των βασικών ή ελάχιστων αιτημάτων μας. Η ίδια η αστική τάξη μας είναι μέρος της παγκόσμιας αστικής άρχουσας τάξης, η οποία επιβάλλει την κυριαρχία της μέσω κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ. Όσοι πιστεύουν ότι οι προσδοκίες των εργαζομένων μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κάτω από την κυριαρχία του ή ότι το ζήτημα του ιμπεριαλισμού δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα των εργαζομένων είναι απλά αυταπάτες.
Ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία του ιμπεριαλισμού είναι ο ίδιος στόχος της εργατικής τάξης με τον αγώνα για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας. Ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού είναι πάνω απ’ όλα ένα πρακτικό καθήκον. Κάθε τι που αποδυναμώνει τον ιμπεριαλισμό είναι επαναστατική πράξη και κάθε τι που τον ενισχύει είναι αντεπαναστατικό. Οι σύμμαχοι της εργατικής τάξης είναι όλες οι δυνάμεις που αντιτίθενται στον ιμπεριαλισμό – συμπεριλαμβανομένων των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιαποικιακών κινημάτων.
Ο ιμπεριαλισμός είναι επίσης ένας βασικός παράγοντας που περιορίζει την ανάπτυξη των κοινωνιών που έχουν ξεκινήσει την πορεία προς τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και εκείνων που θα ξεκινήσουν μια τέτοια πορεία στο μέλλον. Οι οικονομικές κυρώσεις χρησιμοποιούνται συστηματικά από τον ιμπεριαλισμό εναντίον σοσιαλιστικών χωρών, όπως η Πολωνία στο παρελθόν και η Κούβα στο παρόν, προκειμένου να παραλύσουν τις οικονομίες τους και να αποσταθεροποιήσουν τα πολιτικά τους συστήματα.
Η αποδυνάμωση του ιμπεριαλισμού και η απελευθέρωση ολόκληρων περιοχών από τον έλεγχό του θα επιτρέψει στις εργατικές τάξεις που θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης να διαφοροποιήσουν το εμπόριό τους και θα τους επιτρέψει να παρακάμψουν τις οικονομικές κυρώσεις που συχνά εμποδίζουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των εργαζομένων. Οι χώρες όπου οι εργαζόμενοι έχουν σπάσει την αλυσίδα του ιμπεριαλισμού θα μπορούν να ανταλλάσσουν αγαθά και τεχνολογίες με άλλες, εκτός της άμεσης επιρροής του ιμπεριαλισμού. Η αποδυνάμωση του ιμπεριαλισμού θα επιτρέψει στο σοσιαλισμό να προχωρήσει από το στάδιο του ιδανικού σε μια πρακτική και ρεαλιστική δυνατότητα.
Σύντροφοι,
Ο ιμπεριαλιστικός πυρήνας γνωρίζει πολύ καλά την κρίση στην οποία βρίσκεται και γι’ αυτό επιδιώκει να ξεκινήσει έναν νέο πόλεμο. Αφού προκάλεσε μια σύγκρουση στην Ευρώπη, επιδιώκει τώρα να προκαλέσει μια ένοπλη σύγκρουση στην Ασία. Το κόμμα μας καταδικάζει τις εγκληματικές ενέργειες του ιμπεριαλισμού και είναι αλληλέγγυο με τα εργατικά, αντιαποικιακά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Υποστηρίζουμε ότι ο αγώνας των λαών του κόσμου ενάντια στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό για κοινωνική δικαιοσύνη, για τη θέση που τους αξίζει στην ιστορία, είναι ένας δίκαιος αγώνας. Η υπαγωγή ολόκληρου του κόσμου στην ιμπεριαλιστική ηγεμονία θα σημάνει την αναβολή της υπόθεσης του σοσιαλισμού για πολλές γενιές. Δεν θα υπάρχει πουθενά στον κόσμο η δυνατότητα υλοποίησης άλλων μορφών πολιτικού συστήματος, για να μην αναφέρω τον σοσιαλισμό.
Πρέπει να κινητοποιηθούμε και να αγωνιστούμε για την ειρήνη, την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Ο σοσιαλισμός θα νικήσει!
